Op mijn 15e wilde mijn drumleraar dat ik zachter ging spelen, en als het dan subtiel zacht was, kijken of het nog zachter kon. En zachter.. zonder haperen, iedere slag even zacht. Pas als je mooi zacht kunt spelen kun je mooi hard spelen. Hij bleef maar herhalen: “minder-is-meer”, want de noten die ik níet speelde maakten het ritme mooier. De mooiste noten die je kon spelen waren de ‘ghost notes’, extreem zachte slagen die ‘feel’ gaven. Less is More! Dat was zijn credo. Ik had toen nooit kunnen bedenken dat dit geweldige metaforen waren, levenslessen die nog vaak zouden terugkomen.
Nu, in de vakantietijd ontstaat er meer ruimte om na te denken. Over de essentie van de dingen die ik doe. Over wat belangrijk is en wat niet. En het gekke is, het meeste dat voorbij komt is noise, dingen die er eigenlijk niet echt toe doen. Die kun je schrappen, die kun je laten. Niemand die het in de gaten heeft. Nergens heeft het nadelige invloed op. En toch lijkt het dat het moet, of nodig is, of erbij hoort.
Less is More gaat ook over communiceren. Hoevaak laten we stiltes ontstaan in gesprekken? Of praten we voortdurend omdat het anders ongemakkelijk wordt? Nee, ook daar is vaak minder meestal meer. Dingen niet doen, dingen niet zeggen. De zomer is een tijd van schrappen, hoe lekker is het om (ook na de zomer) bewust minder van sommige dingen te doen, om meer met de essentie bezig te zijn? Just a thought… Hoe gaat dat bij jou?
