Daar zit je dan. Met 12 mensen aan een tafel. Te knabbelen van je sobere maaltijd van de Missiezusters. Je hoort wat bestek, lepeltjes, een kuchje. Jezelf horen eten, ongemakkelijk is het wel. En zoeken… Zo gewend om íets te doen tijdens de maaltijd. Om wat te zeggen, te lezen, te luisteren, te scrollen, te swipen….
Niets van dat alles. Ik heb mijzelf vrijwillig laten opsluiten in het klooster. Voor een stilte weekend. Het is maar een weekend, maar benieuwd was ik. Enorm. Wat doet dat met je? Kan ik dat ervaren in slechts een paar dagen? Is het niet gewoon heel saai? Zonder al die dagelijkse prikkels een beetje op jezelf aangewezen zijn en nadenken over, tja waarover eigenlijk? Pffff jongens, weet je wat voor leuke dingen ik in een weekend allemaal kan doen! Nee, ik wist het wel diep van binnen… dat het iets zou brengen. Ik was gewoon nieuwsgierig naar wat dan. Wetende dat ik altijd maar door kan gaan. Die voortdurende drang om te leren, verder te komen, te ontwikkelen… er is zoveel te ontdekken! De wijsheid lijkt dan toch langzaam weer tot mijn kern binnen te dringen: de belangrijkheid van het niets. De rust. Het bijkomen. De voet van het pedaal om een tijdje uit te rollen.
Het klooster van de Missiezusters, met rustgevende kloostertuinen en aan de overkant van de weg de paters. Het bleek een garantie voor allesoverheersende rust. Als muziekliefhebber was het een uitdaging om ook die oorstrelingen links te laten liggen. Met liefde en plezier heb ik ook mijn smartphone een fijn weekend gewenst. Jou heb ik even niet nodig.
Ja, het bracht wat ik stiekem hoopte: die felbegeerde rust. Maar óók iets opmerkelijks: een aaneenschakeling van elkaar afwisselende stemmingen. Met op dag twee een enorme zin om uit te breken en te gaan dansen, springen en het leven te vieren. Ha! Die had ik niet zien aankomen… Al die stemmingen zorgden weer voor verwarring. Maar zoals Richard Bandler ooit zei:
Verwarring is slechts de doorgang naar een nieuwe werkelijkheid.
Nou, met die in het achterhoofd kwam ook acceptatie z’n kop om de hoek steken. Niks mis mee.
Een mooi moment: op een regenachtige middag buiten onder een oude poort van het klooster alleen maar luisteren naar het tikken van de regen. Hoe intens dat kan zijn als je daar alle tijd voor neemt! Wijze neuzen zeggen dat rust van binnen zit, in jezelf. Dat is het. De stilte maakt nieuwsgierig, als je je ervoor open stelt. Mijn pen stortte volop creatieve hersenspinsels uit over mijn overuren makende notitieboekje.
En dan wordt het een keer zondagmiddag. En mag je jezelf losmaken van het niets en weer een plekje vinden in het dolle dwaze dagelijkse leven. Buiten gekomen bij de auto constateer ik met mijn herwonnen kalmte een nieuwe waarheid: een platte autoband.
