Mensen vragen mij weleens: Erik, NLP gaat toch over het programmeren van ons brein? Maar kom op, we zijn toch geen robots….? Waarom zou ik dat willen? Die vraag snap ik wel. Weet je, alleen mensen kunnen zichzelf programmeren. Wij kunnen bijvoorbeeld specifieke automatismen aanleren om saaie alledaagse taken zonder al te veel brein-inspanning uit te voeren. Daardoor krijgen we meer vrijheid in het koppie. En dat is lekker. Want dan kunnen we meer leuke, interessante, creatieve dingen te doen.

Dus leg je je autosleutel iedere dag op een andere plek neer, dan kost het je dagelijks meer energie om de sleutels te vinden. Energie die je ook in leukere dingen kunt steken.

Een vaste plek programmeren is zo gek nog niet. Is te doen toch? Je sleutels een vaste plek geven kan iedereen, andere gewoonten herprogrammeren net zo goed. Zodat je niet meer gehaast de deur uit gaat, dingen vergeet, te laat komt, gefrustreerd reageert, makkelijk boos wordt…

Nou, ik ben voor!

Het stond al jaren op mijn verlanglijstje: Nepal. En het moest er maar eens van komen. Ik ging naar Nepal. En wat was het indrukwekkend, een prachtig land met machtige natuur, eeuwenoude tempels en fijne mensen. En, oh ja: Vies. In Kathmandu was ik na één dag hees van de smog. Geen enkele straat was verhard, maar lag vol stenen die gekatapulteerd werden door een autoband of rammelende zelfbouw-brommer. Nederland lag hier héél ver vandaan…!

Terwijl ik een uitstapje maak naar de Stupa (grote witte tempel) drink ik opzij van het complex een kopje Nepalese inktzwarte sterke cafeïne. Er komt een wat louche man op mij af met papierwerk onder zijn arm en spreekt de bekende woorden:

“Hello my friend, where are you from?”. Hij stelt zich voor en ik zie dat de sandalen van meneer Ram K. vaal en kapot zijn. Zijn kleding is niet te groot of te klein, maar gewoon… zonder maat, als dat bestaat.

Deze man had mij toch niks te bieden?

Ik had even helemaal geen zin in straatverkopers of iemand die geld uit mijn zakken wil kloppen en… deze man had mij toch niks te bieden?

Na toch wat korte beleefdheden uitgewisseld te hebben wil hij mijn beroep weten en vervolgt met de vraag of ik daarover op een seminar in Nepal zou willen spreken, voor een groep professionals. Ehm tja eh, zeker leuk meneer maar ik ben hier maar een paar dagen in de stad…. “No problem, we will find a good day for you”. Hij vraagt mij nog een zelf geknutseld magazine aan te nemen waarin ook bijdragen staan van buitenlanders die mij voorgegaan zijn. Ik moest vooral nog even naar de foto kijken waarop meneer Ram K. de hand schut met Ban Ki Moon. Hmm. Hij zou straks wel terugkomen, dan kon ik er even over nadenken.

Als spreker op een seminar in Nepal…

Ik dacht “Wat ís dit? Leuk en interessant als het waar is, maar is het te vertrouwen…?”

Ik ben een paar dagen daarvoor nog door de verkeerde persoon te vertrouwen een stuk de jungle in gelopen tot mijn schrik oog in oog met een oerang-oetang kwam te staan (ja écht). Dus, had ik mijn les niet geleerd?

Meneer Ram K. kwam terug, op hetzelfde schoeisel dat in Nederland na lang vergeten op zolder misschien nog net de kleding inzamelcontainer zou halen … maar meestal de vuilnisbak, als je het mij vraagt. De man vervolgde zijn toch boeiender wordende relaas met de vermelding dat hij van de Rotary club was en hij stante pede mensen voor een seminar bij elkaar kon krijgen.

Ik weet niet meer hoe, maar ik ben gezwicht… Ik hou van zo’n avontuur en het idee vind ik prachtig. Sta ik tijdens mijn vakantie ineens als spreker op een seminar in Nepal…

Een kleine week later klopt een hotelmedewerker op mijn deur. Er staat ene meneer Ram K. bij de receptie… (help! een uur eerder dan afgesproken!). Na mij wat te hebben opgefrist, ontmoet ik hem in de lounge en heeft hij zich zowaar in pak gestoken! De lengte van zijn colbert, die ergens rond zijn knieën ophoudt, maakt het kledingstuk tot een volwaardige jas en ook de rest van het pak is ruim bemeten. Er bekruipt mij een gevoel van empathie terwijl ik hem daar zie staan. Een “gut-o-gut” had hij niet verstaan, maar heb het toch binnen kunnen houden. Ik krijg een beeld over hoe slecht ontwikkeld Nepal eigenlijk is. En hoe mooi ik hun honger naar kennis vind. Ik wil dit héél graag doen. Vastberaden was de staat waarin ik verkeerde.

Bijna tegelijkertijd voel ik onrust als ik bij Ram K. in de auto van besmogte kleur stap en we wegrijden met veel rookontwikkeling. Met horten en stoten hobbelen we door de stad.

Ondanks de warme temperatuur buiten kreeg ik een koude rilling door het besef dat niemand weet waar ik ben…of heen ga. We reden een heel stuk het centrum uit en alles om ons heen leek armoedig.

“Word ik nu alsnog ontvoerd?” dacht ik.

Onderweg stoppen we nog aan de kant, bij een bekende van Ram K, die langs de weg staat. Ze praten en lachen wat en de onbekende kijkt soms naar mij. Ik weet niet wat ik ermee moet. Zoeken in mijn hoofd naar Eerste-Hulp-Bij-Ontvoering levert niets op. Ik ontleed hooguit de definitie van ‘verwarring’.

De kaart is niet het gebied

We kwamen bij het huis aan dat er naar Nepalese begrippen netjes en groot uitzag. Na de kennismaking met zijn vrouw en alle baksels en lekkernijen die zij voor mij had uitgestald, voelde ik wat rust en vertrouwen in mij terugkomen. We praatten wat, totdat langzaamaan de toehoorders kwamen binnendruppelen. Er werden steeds meer stoelen in de kleine kamer gezet om iedereen naar de Nederlander in de fauteuil in het midden te laten luisteren. Op de leuningen en op de grond was natuurlijk ook plaats.

Alle mensen worden netjes voorgesteld, een notulist aangewezen. De heer Ram K wordt bedankt voor zijn inspanningen voor de Rotary Club en het mogelijk maken van dit seminar.

Dan word ik aangekondigd als “Mr. Van”, from the Netherlands…

Ik houd mijn presentatie, waarna een vragenrondje en een interessante discussie volgt. Dit liep zowaar uit op een geweldige dag die werd afgesloten met een fotosessie in de tuin. Tevredenheid en trots waren de basis van de rest van mijn vakantie. Alsof ik voor het eerst een marathon gelopen had…!

Bijzonder dat dat gevoel van zelfverzekerdheid de volgende dagen ook doorwerkte in de beslissingen die ik nam. Achteraf bedacht ik mij weer dat ik bij de ontmoeting met Ram K. een totaal ander beeld van hem had dan aan het eind van de dag en vertrouwde het in eerste instantie zelfs niet. De verwarring die er was tartte de de vastberadenheid om ja te zeggen tegen dit plan.

In een andere cultuur is iemand minder makkelijk in te schatten voor ons, maar ook in onze eigen cultuur maken we dit genoeg mee. De kaart is niet het gebied. De man die ik op het plein zag en aanhoorde was slechts de kaart, de buitenkant. Zijn positieve intenties, alle enthousiaste en lieve betrokkenen en de hele uitvoering was het gebied dat ik vooraf niet op de kaart kon zien. We zien altijd maar slechts de kaart, toch? Het besef wat vaker zonder oordeel te zijn over ‘het gebied’ is zó fijn! Doe bijvoorbeeld iets met nieuwsgierigheid als je weerstand bij jezelf bemerkt. Je kunt er zomaar een fantastische ervaring aan over houden…

Daar zit je dan. Met 12 mensen aan een tafel. Te knabbelen van je sobere maaltijd van de Missiezusters. Je hoort wat bestek, lepeltjes, een kuchje. Jezelf horen eten, ongemakkelijk is het wel. En zoeken… Zo gewend om íets te doen tijdens de maaltijd. Om wat te zeggen, te lezen, te luisteren, te scrollen, te swipen….

Niets van dat alles. Ik heb mijzelf vrijwillig laten opsluiten in het klooster. Voor een stilte weekend. Het is maar een weekend, maar benieuwd was ik. Enorm. Wat doet dat met je? Kan ik dat ervaren in slechts een paar dagen? Is het niet gewoon heel saai? Zonder al die dagelijkse prikkels een beetje op jezelf aangewezen zijn en nadenken over, tja waarover eigenlijk? Pffff jongens, weet je wat voor leuke dingen ik in een weekend allemaal kan doen! Nee, ik wist het wel diep van binnen… dat het iets zou brengen. Ik was gewoon nieuwsgierig naar wat dan. Wetende dat ik altijd maar door kan gaan. Die voortdurende drang om te leren, verder te komen, te ontwikkelen… er is zoveel te ontdekken! De wijsheid lijkt dan toch langzaam weer tot mijn kern binnen te dringen: de belangrijkheid van het niets. De rust. Het bijkomen. De voet van het pedaal om een tijdje uit te rollen.

Het klooster van de Missiezusters, met rustgevende kloostertuinen en aan de overkant van de weg de paters. Het bleek een garantie voor allesoverheersende rust. Als muziekliefhebber was het een uitdaging om ook die oorstrelingen links te laten liggen. Met liefde en plezier heb ik ook mijn smartphone een fijn weekend gewenst. Jou heb ik even niet nodig.

Ja, het bracht wat ik stiekem hoopte: die felbegeerde rust. Maar óók iets opmerkelijks: een aaneenschakeling van elkaar afwisselende stemmingen. Met op dag twee een enorme zin om uit te breken en te gaan dansen, springen en het leven te vieren. Ha! Die had ik niet zien aankomen… Al die stemmingen zorgden weer voor verwarring. Maar zoals Richard Bandler ooit zei:

Verwarring is slechts de doorgang naar een nieuwe werkelijkheid.

Nou, met die in het achterhoofd kwam ook acceptatie z’n kop om de hoek steken. Niks mis mee.

Een mooi moment: op een regenachtige middag buiten onder een oude poort van het klooster alleen maar luisteren naar het tikken van de regen. Hoe intens dat kan zijn als je daar alle tijd voor neemt! Wijze neuzen zeggen dat rust van binnen zit, in jezelf. Dat is het. De stilte maakt nieuwsgierig, als je je ervoor open stelt. Mijn pen stortte volop creatieve hersenspinsels uit over mijn overuren makende notitieboekje.

En dan wordt het een keer zondagmiddag. En mag je jezelf losmaken van het niets en weer een plekje vinden in het dolle dwaze dagelijkse leven. Buiten gekomen bij de auto constateer ik met mijn herwonnen kalmte een nieuwe waarheid: een platte autoband.

Onlangs vroeg mijn neefje van 8 mij: “Als ik een vriendje vraag of hij ranja wílt, en die zegt ja, betekent dat niet dat ik dan ook echt ranja hoef te gaan halen, toch?”.  Kinderen zijn in het ontdekken van de wereld ook bezig met het ontdekken van taal en de betekenis ervan. Nu begrijpt hij best dat het aardig is als je dan ranja gaat halen, maar hij onderzoekt graag en stoeit wat met taal. Hij krijgt natuurlijk niet altijd wat hij wil, dus reden genoeg om andere manieren te proberen. Hoe vaak gaat het bij volwassenen al mis als we iets aannemen in communicatie, maar niet het antwoord krijgen dat we verwachten? Ik neem aan dat je dit artikel wel wilt lezen, maar hoeveel mensen komen daadwerkelijk tot het lezen van deze zin…?

“Andere kandidaten sluiten beter aan…”

Deze ken je vast: “Er zijn andere kandidaten waarvan profiel en ervaring beter aansluiten bij onze vacature”? Wat zegt dit? In welke zin passen andere profielen en ervaring beter bij de vacature? Waarom past jouw profiel niet? Mensen laten dingen weg. Je hebt nog geen informatie om het de volgende keer anders aan te pakken. Wat is precies mijn profiel? De tekst in mijn CV of brief, of wat je over mij gevonden hebt, op internet? Weet wanneer het voor jou nog onduidelijk is. Als je meer informatie nodig hebt: aan jou de taak om de voor jou bruikbare feedback te VRAGEN.

“Dat doen we al 30 jaar zo, dus…”

Mensen generaliseren. “In dit bedrijf kun je geen carrière maken”. Misschien niet op die manier zoals je het denkt, maar ‘geen’ als in ‘nooit’ is misschien wat overdreven? “Wij doen het altijd op deze manier”. Eentje om jeuk van te krijgen. Dat we het altijd zo doen (uit angst voor het onbekende, veiligheid?) betekent nog niet dat het goed is! Stel OPEN VRAGEN om te weten te komen of dit nog steeds de enige en béste manier is.

“Vragen stellen is een vorm van zwakte”

Mensen vervormen. “Zij zorgt ervoor dat ik mij ongelukkig voel”. Nee, sorry, dat ongelukkige gevoel creëer jezelf. Hoe raar het ook klinkt. Door een oorzaak-gevolg verbinding te maken kan iets heel logisch klinken, maar de situatie wordt vervormd. Je kunt niet de schuld van jouw ongeluk bij een ander leggen. Wat een verantwoordelijkheid geef je die ander! Wil je slachtoffer zijn of de situatie veranderen?

Zien dat iemand geen zin heeft om die ene taak uit te voeren is ook een aanname die makkelijk te maken is. Denk je dit door de houding of expressie in het gezicht? Je conclusie kán kloppen, maar houd er rekening mee dat deze ook totaal níet hoeft te kloppen. Pas als je dit van die persoon zelf hoort, weet je het! Als je het echt wilt weten, weet je ook wat je te doen staat… VRAGEN! Een schat aan bruikbare informatie komt vervolgens naar je toe.

Vragen stellen kan ook wel eens kwetsbaar voelen. Laat je beperkende gedachten varen. Als jij die vraag wilt stellen heb je daar je redenen voor. Vragen stellen is een sterke en waardevolle eigenschap die je heel veel verder brengt!

Taal is echt mooi speelgoed

Samen met mijn neefje hebben we zijn vraag op nog een paar manieren geformuleerd, om wat te spelen met taal. En te bedenken wat het betekent als je de vraag zus of zo stelt. Het is een kwestie van bewustwording. Bij kinderen, én bij volwassenen. Taal is geweldig speelgoed, en kan voor heel veel fun zorgen.

Elke persoon neemt de wereld op een andere manier waar. En beleeft, hoort en ziet het dus ook anders. Stel veel OPRECHTE VRAGEN! Voor de duidelijkheid. Voor minder aannames. Omdat het leuke verrassingen op kan leveren. Omdat het je begrip vergroot. En komt ook nog eens geïnteresseerd over!

Wil je meer bereiken met je communicatie, waardevolle en bruikbare technieken leren die je leven makkelijker en leuker maken? Kom dan naar een NLP-1-DAY-workshop. Een dag die in het teken staat van jouw persoonlijke groei met hele fijne NLP communicatietechnieken!
In de uitgebreidere NLP Practitioner training leer je echt de kneepjes van effectieve communicatie.

En heb je vragen…….? 

Laat het me weten. Mail, bel of post op de facebookpagina van Blinkers!

 Op mijn 15e wilde mijn drumleraar dat ik zachter ging spelen, en als het dan subtiel zacht was, kijken of het nog zachter kon. En zachter.. zonder haperen, iedere slag even zacht. Pas als je mooi zacht kunt spelen kun je mooi hard spelen. Hij bleef maar herhalen: “minder-is-meer”, want de noten die ik níet speelde maakten het ritme mooier. De mooiste noten die je kon spelen waren de ‘ghost notes’, extreem zachte slagen die ‘feel’ gaven. Less is More! Dat was zijn credo. Ik had toen nooit kunnen bedenken dat dit geweldige metaforen waren, levenslessen die nog vaak zouden terugkomen. 

Nu, in de vakantietijd ontstaat er meer ruimte om na te denken. Over de essentie van de dingen die ik doe. Over wat belangrijk is en wat niet. En het gekke is, het meeste dat voorbij komt is noise, dingen die er eigenlijk niet echt toe doen. Die kun je schrappen, die kun je laten. Niemand die het in de gaten heeft. Nergens heeft het nadelige invloed op. En toch lijkt het dat het moet, of nodig is, of erbij hoort. 

Less is More gaat ook over communiceren. Hoevaak laten we stiltes ontstaan in gesprekken? Of praten we voortdurend omdat het anders ongemakkelijk wordt? Nee, ook daar is vaak minder meestal meer. Dingen niet doen, dingen niet zeggen. De zomer is een tijd van schrappen, hoe lekker is het om (ook na de zomer) bewust minder van sommige dingen te doen, om meer met de essentie bezig te zijn? Just a thought…  Hoe gaat dat bij jou?

Het begint buiten je comfort zone

Je hoort mensen zeggen dat het goed is om buiten je comfort zone te treden. Het helpt je ontwikkelen en ‘that’s where the magic happens’. Ik heb het weer eens aan den lijve mogen ondervinden. Zo wilde ik wel naar de charisma training van dé dr. Bandler. Ik had mij al een tijd volledig gestort op NLP en ik wilde méér. Naar de Verenigde Staten reizen om een training van een week te volgen vraagt echter bij mij een iets complexere beslissingsstrategie dan iets vergelijkbaars in de buurt. Kan dit niet in Nederland? Wat levert het mij op als ik het gedaan heb? Is dit de beste training om nu te doen? Al dat soort vragen. En vooral, is dit niet heel eng?! Met trainers van over de hele wereld die vast allemaal heel goed zijn in hun vak, en kritisch op anderen? Allemaal gedachtes…

Maar het antwoord was snel duidelijk: ja, dit plan ga ik in praktijk brengen. De kers op de taart wachtte op mij, en de kers was rijp. Door mijn nieuwsgierigheid heb ik gepassioneerd mijn portemonnee omgekeerd en de inschrijving voltooid. Het voelt alsof deze training vraagt om behoorlijk buiten mijn comfort zone te treden. Maar hoe? Geen idee wat mij te wachten staat! Spannend, eng, interessant, maar ik was vooral hongerig.

Non-stop aan charisma werken

Op dag 1 begon de uitdaging al. Terwijl ik enthousiast en uitkijkend naar het avontuur in de VS was aangekomen, bleek dat zowel mijn bankpas als mijn creditcard niet konden zorgen voor geld. En het motel stond er op dat ik vooraf, dus vandaag, zou betalen. In een vreemd land, geen plek om te slapen en slechts een paar dollar op zak. Het voelt niet als een heel comfortabele start. Gelukkig had ik mijn NLP skills klaar voor de aanval, want met de juiste communicatietechnieken kun je je doelen bereiken, nietwaar..? Resultaat was dat ik het motel de volgende dag mocht betalen en heb de bank zover gekregen om die ochtend een oplossing te verzorgen. Ik had weer geld.

Wat ik ermee kon kopen was een volgende vraag. In Nederland heb ik mijzelf een gezonde levensstijl aangemeten, maar dat bleek in de ‘tourist area’ waar we zaten vooral een onhandige levensstijl. In de weide omtrek was geen supermarkt te bekennen met verse groenten of fruit of andere producten die ik tot de basis voor dagelijks voedsel reken. Geen één gewone tomaat gevonden. Ok, ik pas mij aan: iets minder gezond dan maar.

Door een toefje verhoging van angstniveau prestaties verbeteren

Tijd voor het seminar. Ik ben erg benieuwd naar ‘the genius’ zoals R.B. bekend staat. Met gezonde nuchterheid ben ik het avontuur aangegaan, samen met mijn Nederlandse studiemaatje Monique. Wat staat ons te wachten? Het idee is zes dagen bijna non-stop aan je charisma werken, het verder ontwikkelen van je NLP trainersvaardigheden en vooral de aandacht houden van je publiek. De eerste dag mogen we al het podium op. En voor 130 mensen uit meer dan 25 landen een korte presentatie houden. Niet alledaags en behoorlijk eng! Niet iedereen spreekt Engels, wat door de organisatie slim is opgelost met live-vertalingen op de Japanse en Italiaanse oren. We observeren een Japanner voor de groep die in eigen taal, met eigen mimiek, intonatie en eigenaardigheden vertelt over zichzelf en zijn werk. Vermoeden we. Het Japanse deel van de zaal lacht om zijn grappige anekdote. Het andere deel van de zaal lacht vanwege verbazing over het gebruik van specifieke dubbelzinnige geluiden en gebaren. Het ijs is gebroken.
Maar ook… de spanning stijgt. Je komt zelf natuurlijk ook aan de beurt!

De uitleg van het begrip comfort zone wordt gerelateerd aan angstniveaus. Je comfort zone is ieder gedrag dat je op een laag angstniveau houdt, zoals veel dagelijkse activiteiten. Ga je buiten je comfort zone dan ontstaan er angsten doordat er voor jou onbekende factoren gaan meespelen. Je weet niet hoe jouw gedrag zal uitwerken op je omgeving, op je gedrag, op anderen e.d.. Nu zoeken we niet graag angsten op, maar door een kleine toefje verhoging van het angstniveau, krijgen we juist dingen gedaan, of verbetert onze prestatie.

Gênante moment leuk vinden?

Bijvoorbeeld een van de dagen dat ik een spontane opdracht kreeg: in drie minuten een presentatie geven waarbij je op zo’n twintigtal aandachtspunten moest letten en je pas op het laatste moment het onderwerp voorgeschoteld krijgt. Voor een verwachtingsvolle zaal met toehoorders. Ga er maar aan staan. En het lukte, met goed resultaat!
Of die keer dat ik tijdens mijn presentatie door de zenuwen enthousiast met de microfoon begon te bewegen, met de bijbehórende resultaten. Het publiek had de opdracht gekregen om allemaal tegelijk met twee handen te gebaren dat de microfoon lager moest. Ofwel je word door de hele zaal tegelijk gecorrigeerd. Hoe voelt dat…! Laten we zeggen dat het een goede test is voor het zelfvertrouwen. Dit zorgde voor een beter bewustzijn en tijdens de volgende presentatie bleef de microfoon gewoon steady op de juiste positie.

Gek genoeg ging ik die gênante momenten nog leuk vinden ook. Nee, het ging zeker niet vanzelf. Buiten je veilige zone treden was de regel. Of het nu ging over dansjes doen (ja echt), communiceren zonder je mond te gebruiken, of je verhaal vertellen met een door anderen gekozen ‘typetje’. Je zúlt buiten je comfort zone treden! En vooral met het doel om deze op te rekken. Door het onbewust te doen of bewust. Deze reis naar de VS hebben we behoorlijk wat kilometers gemaakt. Ontwikkelingskilometers.

Wat zijn jouw doelen?

Wil jij ook je comfort zone vergroten door jouw presentatie, communicatie of zelfvertrouwen te verbeteren of vergroten? Als trainer in communicatie, persoonlijk leiderschap en NLP help ik jou als particulier of werknemer je vaardigheden te ontwikkelen of belemmeringen te overwinnen. Naast mijn trainingen blijken ook mijn coachingsgesprekken en e-coaching een krachtig instrument te zijn om je doelen te bereiken.